Soms komt er een onderwerp langs waarvan ik denk: daar
heb ik toch ooit over geschreven? Al zoekend tussen al die woorden die ik de
laptop in heb geklopt, kwam ik een paar mooie stukjes tegen die ook nu nog
actueel zijn, ondanks mijn groei en andere kijk op veel zaken. Het stukje waar
ik naar zocht kon ik natuurlijk niet vinden, maar ik zal proberen het nog eens
te beschrijven.
Het onderwerp waar ik naar zocht is een van de grootste
uitdagingen in mijn leven, het leven met mijn lief, in alle verschil en
gelijkheid die we bij elkaar ervaren. Intens verdriet wisselde af met het
hoogste gejuich, zeker weten wij horen samen en beseffen: ‘ik wil niet meer,
ook al wil ik wel’.
Totdat iemand zegt: ‘je moet uit zijn energie stappen’.
Dat klonk interessant, maar hoe dan? Daar kreeg ik geen
handleiding bij en daarom ging ik maar zelf oefenen. Iedere keer als er iets
gebeurde wat niet fijn voelde, dacht ik heel bewust ‘dit is niet van mij, hier ga ik niet in mee’.
Soms zei ik dat zelfs hardop, maar dat kwam meestal niet over. Naarmate ik dit
vaker toepaste en voelde dat dit daadwerkelijk opluchting gaf, wilde ik het
uitbreiden naar die momenten dat we het wel goed hadden maar ik me niet wilde
verliezen in zijn gevoel. Ook op die momenten zocht ik heel bewust naar mijn
gevoel, wat zat er bij mij vanbinnen? Bij wat van ons samen leek, bleek heel
vaak toch dat een van beiden zich conformeerde aan de ander, niet erg als
niemand er last van heeft, maar ik was nou eenmaal bezig met me losmaken en dan
moet het ook helemaal. Perfectionisme is my middle name.
Wat in dit proces heel goed heeft geholpen was de komst
van een caravan op een jaarplaats in ons leven. Hierdoor konden we ook
lijfelijk uit elkaars energie stappen. Dan gebeurde het rare dat ik snakte om
even alleen te zijn bij mij het moment dat we elkaar uitzwaaiden, de tranen
over mijn wangen liepen en dan kon ik me al niet meer voorstellen dat ik alleen
wilde zijn, terwijl alleen zijn zo heerlijk is op zijn tijd. Ik kwam erachter
dat vooral het afscheid nemen het verdrietmoment was en dat het even los van elkaar
zijn heel fijn voelde. Naarmate ik dat gevoel beter leerde kennen, kon ik dat
ook oproepen terwijl we samen waren. Ik zie het als het uit elkaar schuiven van
elkaar overlappende gordijnen, ik bepaal voor hoever ik ze uitelkaar schuif,
net zoals hij voor zichzelf bepaalt hoe ver hij ze open wil schuiven. Deze techniek
beheersen we nu zo goed dat we al gedurende een hele tijd samen in een
toercaravan kunnen wonen zonder elkaar in de weg te zitten en ieder ook kunnen
kiezen om onze energie bewust in elkaar op te laten gaan. Als je de energie
ziet als het contact op zielsniveau, kun je hier onafhankelijk van de ander mee
verbinden of afscheiden zonder dat de ander daar last van heeft in het aardse
zijn.